اشعار

تـاریک بـود دور و بـرت ایـهـا الـنـقی            سـویی نـداشت چـشـم تـرت ایها النـقی

خون می‌گریست بر تو و بر حال و روز تو            چـشـم مـلائـک و پـسـرت ایهـاالـنـقـی

زهرِ ستم چه کرد به جان تو ای غریب            خـون می‌چکـیـد از جـگـرت ایهاالنقی

یک تن نـبود حـامیِ تو در تـمام شهـر            تـا شـد ز غـربـتـت کـمـرت ایها النـقی

از زحمتی که زهر به جسم تو داده بود            شـد ارغـوانی بـال و پـرت ایهـا النـقی

طـفـل تو بـود شاهـد جان دادنت، ولی            آتـش گـرفت بـرگ و بـرت ایهـاالنـقی

لب تشنه بودی و به لبت ذکر یا حسین            این سان گـذشت هر سحـرت ایها النقی

عـمری به یـادِ جَـدِ غـریبت گـریـستی            تا بـود هـمیـشه در نـظـرت ایهـاالنـقی

گرچه غـریب بودی و تـنها و بی‌سپـه            خـولـی نـبـود هـمـسـفـرت ایـهـاالـنـقی

شکـر خدا که نیـزه نشد مـرکب سرت            بر خـاک حـجـره ماند سرت ایها النقی

خـواهـر نـبود تا که ببـیـنـد غـم تـو را            از زخـم هـم نـبـود اثـرت ایـهـا الـنـقی

شکر خدا به حجرۀ تو یک حصیر بود            جَـدِ تو بینِ نیـزه و شمـشیر اسـیر بود

در غربت این شهر چون جانت فدا شد            شـرمـنـدگی از تو نـصیـب سامـرا شد

این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَأیٰ بود            بعـد از عـروجت تا ابد دار الـعـزا شد

بـــودی عــلــی ســـوّم آل عــلــی کــه            در حقّ تو مـثـل عـلی خـیلی جـفـا شد

نفرین بی‌پایان بر آن رذلی که از بغض            راضی به قـتل دوّمـین ابن الـرّضا شد

یک نیمه‌شب از خانه بیرونت کشیدند            طوری که ماه از شرم تو قدّش دوتا شد

پای بـرهـنه پـشـت مرکـب می‌دویـدی            خـار از ادب پیـش قـدم‌هـای تو پـا شد

وقتی به بـزم می تو را با جـور بُردند            زهــرا دوبـاره نــالـه‌اش واویـلـتـا شـد

شکر خدا ناموست آن شب در امان بود            بـا آن که با جـور عـدو از تو جـدا شد

امّـا مـدیـنـه داسـتـان آنـگـونـه شـد که            شـرمـنـدۀ بـانـوی خـانه مـرتـضی شد

روضه چرا از جای دیگر سر در آورد؟            با اینکه آتش از هـمان کوچه به پا شد

وقـتـی کـه دیـدی داخـل بـزم شـرابـی            اشـکـت روان از غُـصّـۀ شـام‌ بـلا شد

در دست آن نـامـرد دیـدی جام می را            تازه گـریزِ روضـه‌ات طـشت طلا شد

یک جـمله می‌گـویم دگر طاقـت ندارم            شاید کـمی از حـقّ این روضه ادا شد

آنجا که چوب خیزران با رفت و برگشت            دُرّ از دهـان شاه ما انداخت در طشت

میان شهـرِ غـریـبی که آشـنایی نیست            برای ماندنِ مردی غریب، جایی نیست

شـبـیه گـیـسوی بی‌شـانـه در بیـابـانی            گره به کار بیافـتد؛ گره‌گـشایی نیست

نفس نفس زدنش گوشۀ قفس سخت است            پرنـده‌ای که برای پرش هوایی نیست

سکـوت، هـمـدمِ فریاد، می‌شود وقتی            که گوش‌ها کَر و در شهر، همصدایی نیست

برای درد، زمـانی که نیست درمـانی            به غیرِ زهرِ جگرخوارها دوایی نیست

دوباره مردِ خدا می‌رود به بزمِ شراب            چرا که دور و برش مردِ باخدایی نیست

شـبـیه روضـۀ بـزمِ حـرامِ شـام، ولی            مـیانِ تـشتِ طلایی سرِ جـدایی نیست

هزار مرتبه شکرِ خـدا در این مجلس            عیالِ بی‌سپری؛ چشمِ بی‌حیایی نیست

هزار شکر خدا را که حرفِ مفتِ «کنیز«            و قـیمتـش؛ به لبِ سکۀ طلایی نیست

میان حـجـره‌اش افـتاد، از نـفـس؛ اما            به جسمِ باکـفـنش جای ردّ پایی نیست

در دل نـگـذار این همه داغ عـلنی را            پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را

این شعر مرا کـشت، چه بـاید بنـویسم            خـورشـید شب مـکـه و مـاه مدنی را؟

تا کـی به لـبـانت زده‌ای قفـل نـگـفتن؟            صبـر تو به هم ریخـته دنـیای دنی را

ای مـاه دهـم! پیـش تو آورده‌ام امشب            در هـاله‌ای از بُهت، دلی سوخـتنی را

آن‌ها که جگـرسوخـتـۀ سامره هـستـند            بــایـد بــشـنـاسـنـد گـدایــان غــنـی را

آن‌قـدر دل سـوخـتـۀ پـشت حـصـارت            خـون کـرد دل عـبدالعـظـیم حسنی را

آن‌قدر که آتش شد و رِی سوخت برایت            آن‌قدر که خـون کرد عـقـیق یـمنی را

دشمن به خیال غلط خویش کشیده‌ست            دور و بر خـورشید، شبی اهـرمنی را

اما چه گـمان برده که داده‌ست خدایت            مانـند عـلـی بـازوی لـشکـرشکـنی را

ای عـطر دل‌آرای نـماز شبت از دور            تــا سـامــره آورده اویـس قــرنــی را

واکـن لب نـورانی خـود را و بیامـوز            با جامعـه در جامعه شیـرین‌سخنی را

بگـذار سـهـیـم غـم پـنهـان تـو بـاشـیـم            نگـذار به دل این هـمه داغ عـلـنی را

سامرا، امشب مدینه می‌شود مهمان تو            آسـمان‌ها اشک می‌بـارند بر دامـان تو

شمع روشن می‌کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک، می‌شوید تن سوزان تو

ای حـصار آفتاب، ای آسمان در قفـس            یوسفت را می‌بـرند از گوشۀ زندان تو

گریه کن، خواندند در بزم خدا شعر شراب            گـریه کن، آتش گـرفـته سیـنۀ قـرآن تو

چاک زن پیراهن صبرت، مگر روشن شود            در غـبـار چـشـم‌هـا، آئـیـنـۀ پـنهـان تـو

دست و پایت سرد شد اما سراپای تو سوخت            رو به سمت قبله کن، پرواز کرده جان تو

من آن صیدم كه بین دام این بیگانه افتادم           من آن شمعم كه در این بزم بی‌پروانه افتادم

من آن مرغ گرفتارم بیا مادر تماشا كن           به كنج این قفس پربسته و بی‌دانه افتادم

دلِ شب از پی مركب پیاده می‌دویدم من           به یـاد عـمّۀ جان داده در ویـرانه افتادم

مرا بزم شراب آورده‌اى؟ شرمى كُن از زهرا           به یادِ عـمّه‌ها در مجـلس بیگـانه افـتادم

چو دیدم این همه زیور به روى تاج و تخت تو           به یاد گـوش مجـروح گـلِ دُردانه افتادم

به من در حالت مستی جسارت می‌كنى یادِ           لب بى آب و چوبِ زادۀ مرجـانه افتادم

اِمامه از سرم انداختى مویم پریشان شد           به یاد گـیـسوان درهـم و بی‌شـانه افتادم

گریه و شیون ما باطن هرچه شادی‌ست            نوکری کردن ما عـزّت مـادرزادی‌ست
هر دم و بازدمم بر لب مان یا هادی‌ست            لطف و احسان و کرم کار و مرام هادی‌ست

سامـرایـی شـدنم دسـت امـام هـادی‌ست

بهـترین نسخـۀ تسکـین دلـم از هر درد            این غـلامـی تو مـا را هـمه جا آقا کرد
خـواندن جامـعـه ما را عـلـوی بارآورد            تو کرم کردی و ما گرم عـنایت شده‌ایم
ما به دست کـلـمات تو هـدایت شـده‌ایـم

هــادی هـر دل گـمـراه، أنـا ســائـلـکـم            در شب تـیـره تـویی مـاه، أنـا سـائـلـکم
و بِــکُــم عَـلَّــمَـنـا الله، أنــا ســائـلـکــم            با هـمه هـستی خود بر تو ارادت داریم
مـا به احـسـان خـدایی تو عـادت داریم

مهبط الوحی، حریم تو و اجداد شماست            معـدن الرحمه، یکی از کـرم تو آقاست
منتهی الحلم، کرامات تو بر نوکرهاست            گـوش الله مـنــاجـات تـو را مـی‌فـهـمـد
ابن سِـکّـیت مـقـامـات تو را می‌فـهـمـد

چونکه صحبت شود از فضل تو در هر منبر            می‌رسـد از هـمۀ خـلـق صـدا سرتا سر
از صدای سخـن عـشق ندیـدم خـوشـتر            چونکه بی‌نور شما کل جهان تاریک است
و رسیدن به خدا از سوی تو نزدیک است

شیر درنده شده صید به یک گوشه نگات            من ذلیل بن ذلـیلم، تویی عـالی درجات
ما همه غـرق گـناهـیم تو کـشتی نجات            چون کویریم ز تو خواهش باران داریم
ما به دستان شـفا بخش تو ایـمان داریم

یا من أرجـوه رجـب‌های مـنی یا هادی            ذکـر طـوفـانی لب‌هـای مـنـی یا هـادی
رمـز آرامـش تب‌هـای مـنـی یـا هـادی            پُـر کـنـید از کـرم این کاسـۀ خالی مرا
ای جگـر گوشۀ دلبـنـد مـعـین الضـعـفا

دست حق نام تو را رهبر عالم بنوشت            شکـر حق نوکـر تو نام مرا هم بنوشت
بی‌نصیب است کسی که ز غمت کم بنوشت            باعـث دلـخـوشی گـریـه کـنـان بی‌تـاب
یا عـلی‌النقی، این نوکر خود را دریاب

یا مـجـیب الـدعـواتـم بـنـگـر حـال مرا            بـلکـه کُـنـتـُم شـفـعـائی بـده إقـبـال مـرا
آخـر ســال بـده روزی یـک سـال مـرا            نـور عالـم شدی و منـشأ خورشید شدی
روضه‌خوان گفت که یک عمر تو تبعید شدی

روضه‌خوان گفت که نامرد اهانت می‌کرد            بد دهان بود و به آل تو جسارت می‌کرد
داشت در حق شما سخت شرارت می‌کرد            گرگ بی‌رحم چه‌ها با دل یوسف می‌کرد
به امـام من و تو بـاده تعـارف می‌کـرد

روضه‌خوان گفت تورا قلب کبابت دادند            روضه‌خوان گفت تو را سخت جوابت دادند
وسـط بــزم حـرامی کـه عـذابـت دادنـد            ناگهـان روضه جـانـسوز تو را آمد یاد
دَخَـلَتْ زینبِ مـحـزون عـلـی ابن زیـاد

خـواهـر شـاه مــرا بـیـن أراذل بــردنـد            وسـط عـده‌ای از جـانی و قـاتـل بُـردند
روح حـق را به بر باطـن باطـل بردند            به گمانم که از آن کرب و بلا سخت‌تَر است
روضه بزم شراب از همه جا سخت‌تَر است

چـشم نامـحـرم و نامـوس خدا بود آنجا            یاری از یاور خود سخت جدا بود آنجا
بی‌پـناه از همه جا بنت الهـدی بود آنجا            دور تا دور حـرم پـر شده بود از بیداد
چشم ارباب در آن طشت به زینب افتاد

عاقبت بحر خـروشان به کـویری آورد            دخـتـر شـیـر خـدا را بـه أسـیـری آورد
او عـزیـزان خـدا را به حـقـیـری آورد            بی‌حیایی که شراب از غم حق می‌نوشد
خواست نامـوس خـدا را بـبـرد بفروشد

ای نـور حق امـام دهـم مالـک الرّقـاب            شرمنـده پیـش مهـر رخـت نـور آفـتاب

ای یـادگـار نُـه خـلـف خــاتــم الــرُّسُـل            وی جـانـشـین هـشـت وصیِّ ابـوتـراب

حق بسته هفـت باب جهـنم ز راه لطف            بر روی دوستان تو از شیخ تا به شاب

پیوسته انس و جن و ملک با تمام خلق            از شش جهت شوند ز فیض تو کامیاب

شـاهـا تـوئـی امــام هــدی مـنــبـع نــقـا            غـوث وری و طـود نهی محـیی کـتاب

نور مُبین و رمز متـین کهـف مُذنـبـیـن            حصن حصین و خسرو دین هادی صواب

در وادی ضـلالـت و حـیـرت نـمی‌فـتـد            هر کس که از هـدایت تو کرد اکـتساب

مشمول لطف و مرحمتت گر کسی نشد            هـرگـز ره نـجـات نـیـابد ز هـیـچ بـاب

لکن بسی دریـغ که از خـصم بد شـعار            شد ظلمها به ساحت قـدس تو بی‌حساب

دادَت خـرابه جـا مـتـوکـل چو از عـناد            در حیرتم که از چه نشد این جهان خراب؟

هوش از سرم رود چو کنم یاد آن شبی            کان مست خواستت بسوی مجلس شراب

دون پروری دهر همین بس که خصم دون            باشد سـوار اسب و پـیاده تو در رکـاب

آخر ز زهر معتز دون چون شدی شهید            قـلب بـتول جـدّه‌ات از غـصه شد کباب

شاها عـنایتی به «مروج» نـما ز لطف            تا روز رستخـیـز شـود ایمن از عـذاب

زهر، با جانِ تو آمیخت، توانت را کاست            دودِ آه از جگر حضرت زهرا برخاست

بی‌سبب نیست که حال دلتان طوفانی‌ست            ابرِ چشمِ پدر و مـادرتان بـاران زاست

حـرمت چـون حـرم کـربـبـلا غـم دارد            سـامـرا کـربـبـلا، کـربـبـلا سـامـرّاست

رنگ رخـسار تو با خود خـبری آورده            شوقِ پرواز تو در چهرۀ زردت پیداست

مثل اجـداد خودت زهـر به جـانت افتاد            رسمِ مسـموم شدن بین شما پا برجاست

در اهانت به شما دشمنتان بی‌باک است            در جسارت به شما دشمنتان بی‌پرواست

می‌کـشیدند و تو را مثل عـلی می‌بردند            چقَدَر داغت از این حـیث شبیهِ باباست

پیش چشمت ز جفا قـبر تو را می‌کندند            تا قیامت بخدا گریه بر این غصۀ رواست

یـاد سـادات بـه ویــرانـۀ شــام افـتـادی            خاک ویرانه مگر درخورِ ناموس خداست

دخـتـر شـاه کجـا گـوشۀ ویـرانه کـجـا؟            فاطمه گریه کُنِ تک تکِ این مرثیه‌هاست

باز هـم عـشقـت مرا یـاد خـدا انداخته            شور شـیـریـنی به ذکـر ربـنّـا انداخته

یَا مَن اَرجُـوهُ لِکُـلّ خَـیر، ما را باز هم            یـاد الـطـاف تو در مـاه خـدا انداخـتـه

ای امـام عـزّت و آزادگی، مـهـر شما            طـوق گـل بر گـردن اهل ولا انداخـته

ای ولی الله اعـظـم در دل ما، مهـرتان            شوق پروازی به سوی سامرا انداخته

نوری از اعجاز تو در پیش چشم منکران            شیـر را از پرده در پـای شما انداخته

با چنین اعجاز باید در مقام تو نوشت            هادی دین بهتر از موسی عصا انداخته

رفـتن تو در مـیان برکۀ شـیران، مرا            یـاد گـودال مــنـای کــربــلا انـداخـتـه

بُردنت در محـفـل آلـودۀ شُرب شراب            خستگان را یاد تـشتی از طلا انداخته

ماجرای آن لب و دندان و چوب خیزران            عـمـۀ مـظـلـومه‌ات را از نـوا انداخته

غافل است از آتش قهر خدا در رستخیز            آن که بر جان شما زهـر جـفا انداخته

چون وفایی در عزای تو زبس نالیده‌ام             پنجۀ بغـضی مرا هم از صدا انداخته

غمی محاصره کرده است روح انسان را            بنـاست تا که بگـیـرد از آدمی جان را

دروغ سـرخِ حـسد روی جـامۀ یوسف            گرفته سوی دو تا چشم پیـر کنعـان را

امـام جـامـعـۀ وحـی، حـضـرت هـادی            چگـونـه تـاب بـیـارد هـوای زنـدان را

قـفـس نـشـیـن شـده اما شـنـیـده‌اند همه            نـوای روح فــزای خــدای عـرفـان را

مرام منکر زهرا و مرتضی این است            به تیغ و زهـر جـفا می‌کـشد امامان را

چه زهر دشنه تباری که در وجود امام            دریده عمق جگر را، بریـده شریان را

جگر که تفته شود تشنه می‌شود انسان            به جرعه‌ای بچشان آن لبان عطشان را

حسـین فـاطـمه مهـمان کـوفه بود ولی            نـگـه نـداشـتـه‌انـد احـتـرام مـهـمـان را

به جای آب، به لبهاش سنگ می‌زد خصم            و عـمّه جان شـما دیـد سنگ بـاران را

دلم گـرفـته که مـرغ هـوایـتـان باشم            هـــوایـی نَــفَــس ربّــنـایـتــان بـاشـم

اگرچه دورم از آستان تو، ولی خواهم            دوبـاره هـمـدم شـال عـزایـتان باشـم

تـمام جـامـعه را خواندم و نـفـهـمیدم            بـیا و حـق بـده مـحـو دعـایـتان باشم

خدا کند که تو دست مرا بگیری باز            خدا کند که فـقـط؛ من گـدایـتان باشم

چه می‌شود که به رسم مدافعان حرم            فـدای غربت صحن و سرایتان باشم

دعـا کـنـید لـیـاقـت خـدا به مـا بدهـد            شب شـهـادتـتـان سـامـرایـتـان باشـم

کـبـوتـر دل من جـلـد بـامـتـان باشـد            هـمـیـشه پـیـرو نـور کـلامـتان باشـد

سر ما محـفلِ سودایِ علی‌النقی است            جانِ ما نـذرِ قـدم‌هایِ عـلی‌النقی است

دلِ ما غـرقِ تـمـنایِ علی‌النـقی است            دین مان چیست تولایِ علی‌النقی است

ما که از روزِ ازل عاشق و خاطر خواهیم

زیـرِ دیـنِ کَــرَمِ هــادیِ آلُ الـلــهـیــم

از هدایتگری‌اش، اهلِ هدایت شده‌ایم            لطفِ او بوده که اینقدر عنایت شده‌ایم

خار راهش شده و صاحبِ عزّت شده‌ام            کاسه لـیسانِ سرِ خوانِ ولایت شده‌ایم

عشقِ ما بر پسرِ فاطمه مادرزادی‌ست

هرچه داریم از الطافِ امام هادی‌ست

پسرِ حضرت جودی و سراپایت لطف            می‌چکد از عرق چهرۀ زیبایت لطف

ما که دیدیم فقط از یدِ طولایت لطف            گشته صادر همۀ عمر ز لبهایت لطف

جامعه با جملاتِ تو عَجب شیرین است

حرف‌هایِ تو همه مثل رُطب شیرین است

در غم دوریِ خود از حرمت می‌سوزیم            سوم ماهِ رجب شد ز غمت می‌سوزیم

با نفس‌هایِ تو از باز دمت می‌سوزیم            پا برهنه مرو مثل قـدمت می‌سـوزیم

پابرهنه شدی و موی پـریشان کردی

یـادِ دردانـۀ ســالارِ شـهـیـدان کـردی

میدواندن تو را از پی مرکب، ای وای            داغ می‌خورد به قلبِ تو مرتب، ای وای

پا برهنه وسط کوچه معذب، ای وای            چقدر سوخت دلت از غم زینب، ای وای

گرچه در بـزم شـرابِ مـتوکل رفـتی

شکر زیرا به سلامت سویِ منزل رفتی

سـیـنۀ سـوخـتـۀ سـیـنه‌زنت شـد پـاره            جگـرِ مـادرت از سوخـتـنت شد پاره

از درون آه، تــمـام بـدنـت شـد پــاره            چون کـشیدن تو را پیـرهنت شد پاره

پیرُهَن چاک زدم تا حـسنی زار زنم

هـمره‌ات بر بـدنِ بی‌کـفـنی زار زنـم

تنِ صـد پـارۀ جـدت به زمـین افتاد و            وسـطِ گـودیِ گـودال ز زین افـتـاد و

از رکـابِ شـه افـلاک نـگـین افـتاد و            شمر زد قهقه در دشت طنین افـتاد و

نیـزه‌ها کُـشـتۀ خونـین بدنی را بردن

از تـن بی‌سـرِ او پـیـرهـنی را بـردن

ای قـبـلـه گـاه اهـل ولا سـامـرای تـو            بـالاتـرین عـبـادت شـیـعـه ولای تــو

هم نـور داده بر هـمه درس هـدایتـت            هم رهنمای ماست سراج الـهـدای تو

آئـیــنـۀ رســول خـــدایـی و دیــده‌انـد            روی خـدا بـه رویِ محمـد نمـای تـو

بیـگـانه با خـداست به حـقّ خـدا قسـم            آنکو در این جـهـان نـبود آشـنای تـو

نزدیک تر ز جان مـنی ای عزیز دل            هرچنـد دورم از حرم بـا صـفای تـو

وقـتی قـدم به برکۀ شـیـران گذاشـتی            صورت گذاشت شیر درنده به پای تو

دستی ز دل برآر و دعا کن به جان ما            ای جان گرفـته جانِ دعا با دعای تو

حتی اگر به گـرد حـرم آورم طـواف            باشد دلم به جانب صحن و سرای تو

بیمار کن مرا که شـفـا یـابم از دمـت            ای چشم صد مسیح به دارالشـفای تو

کـوری، به از نـدیـدن روی خـدا نـمـا            لالی، به از نـگـفـتن مـدح ثـنـای تــو

بـالاتری از ایـن کـه بگـویـنـد سـیدی            بـاشـد هـزار حـاتــم طـایی گـدای تـو

ای از ازل بـه عـالـم و آدم امـامـتـت

مـا را گـدای سـامره کن از کرامتـت

آیـا شـود کـنــار ضــریح مـطـهــرت            یک صبحگاه جامعه خوانم به محضرت

بگشای لب که خوانده و دیدند جامعه            نـور است نـور، نـور کـلام مـنـوّرت

تنها وحوشِ برکه نگـشـتند بر تو رام            گردد به یک اشاره دو عالم مسخرّت

آئـیـنـۀ امـام رضــایی خــدا گواســت            دیـدنـد و گـفـتـه‌انـد رضای مکـرّرت

وقتی که با سـپاه تو گردید رو به رو            میخواسـت جان دهد متوکـل برابرت

بر وصل حور و بادۀ جنّت چه حاجتش            آن کو شرابِ نـور بنوشد ز ساغـرت

تو کعبۀ دل اَستی و دل سامرای توست            سوگند میخورم به تو و جد و مادرت

تو آفـتـاب حُـسنی و آئـیـنـه‌ات حَـسن            تو بحر بیکرانی و مهدی است گوهرت

ای چارمین علی دهمـین حجّـت خـدا            ای کردگـار عـزّو جـل مدح گسـترت

راهم بده که از دل و جان میزنم صدات            در بـاز کـن که آمـده‌ام بـاز در بـرت

هر جا به جای جای جهان پا نهـاده‌ام

دیـدم به صحـن سـامـره‌ات ایسـتاده‌ام

ای سُرِّ من رآیِ تو را عـطـر کـربلا            سرداب و صحن و تربت پاک تو با صفا

دشمن تو را به جانب بزم شراب برد            قـرآن کجـا، شـراب کجا و شـما کجـا

جام شراب کرد تعارف به حضـرتت            بـاالله تـو را نـبـود چـنـیـن نـاروا روا

آن کافری که کرد جسارت به فاطمه            پامـال کرد از ره کـین حرمت تـو را

یک عمر بود و بود غذای تو خون دل            دیگر بـرای قتـل تـو زهـر سـتم چرا

زد شـعله بر دلـت مـتوکـل هـزار بار            کـان بی حیا به مادر تو گـفـت ناسـزا

ای زادۀ حسـیـن بـگـو بـا کـدام جـرم            نگـذاشت تا کنی سفری سـوی کـربلا

هـر کس که بود زائـر جـد غریب تو            می‌شد به خـنجـر مـتوکل سـرش جدا

هر چند پاره شد جگرت از شرار زهر            راحت شدی از آن همه اندوه و ابـتلا

میـثم بـه بوسـتان جـنـان نـاز می کنـد            یک شب اگر که راه دهندم به سامرا

هر جا به جای جای جهان پا نهـاده‌ام

دیـدم به صحـن سـامـره‌ات ایسـتاده‌ام

می‌چکد آب عطش از جامۀ تـبـدار تو            رو به زهرکج مدار افتاده کار و بار تو

مانده دریـا سائل نهر لب خـشکـیده‌ات            صد بیابان گریه دارد صورت گلنار تو

یوسـفـانه بین چـاهی و نـمی‌داند کسی            سکّه جز غربت ندارد گرمی بازار تو

قطره‌ای مرداب لغوی رو به اقیانوس گفت            او نفهمیده که باران هست جانبدار تو

صفحۀ آئینه‌ات از صورت نیلی پُراست            روضه می‌خواند کسی پشت نگاه تار تو

شأن نعـلـین شما مـخـروبۀ دنـیـا نـبود            خـم شده زیـر مصیبت شانۀ دیـوار تو

آیۀ تطهیر را اصلا چه کاری با شراب            گرچه تعارف برنمی‌دارد به جز آزار تو

تو امامت می‌کـنی حـتی برای شیـرها            نقش های مرده هم گـفتند ما هم یار تو

آسمانی و کفن‌ها روی دوشت می‌برند            گریه می‌ریزد زمین پشت سر دستار تو

بعد تو خورشید هم چاک گریبان پاره کرد            ذرّه ها ماندند مـاتم خـوان روزگار تو

هـزار شُکـر که بُـردیـم نـامِ هـادی را            هـزار شُکـر که داریـم امامِ هـادی را

هزار شُکر که دارد در این زمـانۀ پست            لبـاسِ مـشـکـیِ مـا احـتـرامِ هـادی را

سـلامِ مــا بـرسـانـیـد ای کـبــوتـرهــا            که بـشـنـویم عـلـیک الـسلامِ هادی را

چـقدر جلوه به جبـریل می‌رسد وقـتی            خـطاب می‌کـنـد: آقـا، غـلامِ هـادی را

بیا رویم که جـز سامـرا پـناهی نیست

نیاز نیست به فطرس بیا که راهی نیست

بر آستان تو مـژگانِ ما که عادت کرد            به خاک بوسی ما آسمان حسادت کرد

کسی که روضه برایت گرفت بالا رفت            کسی که رفت به این روضه‌ها عبادت کرد

همینکه زائرت از جامعه زیارت خواند            سبوی خویش پُر از چشمۀ سعادت کرد

بـرای عـمـۀ سـادات در قـفـس رفـتـی            و شیر عرض اردت به این سیادت کرد

پـسر فـراقِ پـدر را چگـونه چاره کند

روا بود که گـریـبـان امـام پـاره کـنـد

تو را زِ خـانـۀ خـود با عـذاب آوردند            تو را به گـوشـه‌ای اما خـراب آوردند

به روی خاک نشستی و شام را دیدی            که عـمـه‌های تو را با طـنـاب آوردند

یـتـیـم‌هـای گـرسـنـه به بند زنجـیـر و            رسـیـد وقـتِ طـعـام و کـبـاب آوردنـد

من از امام زمان شرم دارم از این خط            که پیـشِ چـشمِ شما هم شـراب آوردند

شراب بود ولی بر سـرت سنان نزدند

به زخمهای لبت چوبِ خیزران نزدند

شکسته روضه‌ات دل مقلب القلوب را            گرفته رنگ چهرۀ تو حالت غروب را

شکوه غربتت، شراره زد به قلب کائنات            گریست دجله و فرات، گریست اهدنا الصراط

عـزا گرفـته‌اند پـای روضۀ تـو سال‌ها            برای سـر سلامتی به جـد تو غـزال‌ها

فـرازهای جامـعـه کـبـیره سوگـوار تو            ببین سجـیة الکرم شده است بی‌قرار تو

گمان کنم که فاطمه کنار تو نشسته است            زبان گرفته مادری که پهلویش شکسته است

فدای روی زرد تو، وجود غرق درد تو            چـقدر آه می‌کـشد، کـنار جسم سرد تو

زمان رنج وغصۀ تو خاتمه گرفته است            چقدر روضۀ تو بوی فاطمه گرفته است

دوشنبه بود لحـظۀ هجوم زهر برجگر            دوشنبه بود و کوچه‌ها، دوشنبه بود و میخ در

دوشنبه قاتلت شده، دوشنبه بود خانه سوخت            مغیره که نداشت شرم، قلاف و تازیانه سوخت

مـصیـبتت دم مـرا به سمت آه می‌بـرد            به پشت مرکبی تورا پـیاده راه می‌برد

تو را چگونه دست بسته باطناب می‌برند؟            تو کوثری تورا به مجلس شراب می‌برند؟

چقدر زخم خورده‌ای، شبیه جُبّۀ حسین            کـشانـده‌ای مرا دوباره زیر قـبۀ حسین

هزار شکر پیکرت به زیر آفتاب نیست            میان مقتلت سخن ز کودک رباب نیست

هنوز جای شکر مانده سنگ بر جبین نخورد            هزار شکر یمسک السماء بر زمین نخورد

کنار پیکر تو گـریه بود و هـلهـله نبود            میان مقـتل تو نام شمر و حـرمله نبود

به صحن سینۀ تو چکمۀ سنان نمیرسد            به پای بوسی لب تو خیزران نمی رسد

روضه‌ات را چه بخوانیم چه نه غم داریم            پشت هر واژه و هر قـافـیه مـاتم داریم

شاعر سوگ علی بن محمد چه کم است            مثل مـداح که در مجـلـس تو کـم داریم

همۀ شهر به داغ تو علم بر دوش است            شکر لله که هـنوز این همه پرچـم داریم

زخم شمشیر عمیق است نه آنقدر که ما            این همه زخم عـمیق از سـتم سـم داریم

آه شش گوشه نشین! مثل حسینی چقدر            بی جهت نیست که احساس محرم داریم

به اَبی اَنت و اُمی ... بخدا کـافی نیست            به موالاتکم ای عشق! که جان هم داریم

نفس جامعه‌ات بود که در مجلس اشک            دم بـه مـا داد غـمـت را و دمـادم داریم

مـن گـدای آسـتـان بــوس امـام هــادیـم            منصب شاهانه دارم چون غـلام هادیم

نام نیکویش نـقیّ و کـنـیۀ او بوالحسن            روح کوثر او بود من مست جام هادیم

نـوگـل باغ سـمـانـه در زمـانـه نامدار            والـه اجـلال و مـفــتـون مـقـام هـادیـم

عشق می ورزند بر او شیعیان اهلبیت            من فـدای عـاشـقـان حـق مـرام هـادیم

اوست باب عسکری پور تقی سبط رضا            خاکـسـار درگـه ذوالاحـتــرام هــادیـم

از چهل بیش است و از پنجاه کم او را حیات            خونجـگـر از حـسرت و آه مدام هادیم

مولدش شهر حجاز و مدفنش در سامره            دست ما کوتاه و محروم از سلام هادیم

کرد مسمومش عدو در سوّم ماه رجب            داغـدار از دل چو لعـل نـیـلـفـام هادیم

ای کلامی بشنو از دلبند او صاحب زمان            با فـغـان گـوید به فـکـر انـتـقـام هادیم

دخـیـل بـسـته‌ام امشب پَـرِ عـبـایت را            مگـر نگـاه کـنـی حـال این گـدایت را

ز من زُراره بساز ای امـامِ خـوبـی‌ها            خـدا به دست تو داده فـقـط هـدایت را

دعـای من که به جـایی نـمی‌رسـد آقـا            هـمیشه خـواسته‌ام از خـدا دعـایت را

دعای جامعه خواندی، و خواندم و دیدم            فـکـنـده بـر سـرِ من سـایـۀ لـوایـت را

دلم هوای تو کرده است، اَیُها العَطشان            خـدا نصیب کـنـد خـاک سامـرایت را

دلیل گریۀ من روضه‌های غربت توست            خدا نگیرد از این چشم روضه‌هایت را

چگونه حُرمتِ تو مسـتدام مانـده، بگو            شکست دشمن دون قلب پر بـلایت را

امـامِ سـامـره، ای سـامـرا عــزادارت            چگـونه بـاز کـنم در غـمت روایت را

نــوشـتـه‌انـد مـقـاتـل غـریـب افــتـادی            گرفت زهرِ ستم یک نَفَس صدایت را

میان هـجـره تنت مثـل بـید می‌لـرزیـد            کبود کرد همین زهر، دست و پایت را

هـمینکه پـای نهادی میانِ بـزمِ شراب            شکست بغضِ تو، چون جَدِ سرجدایت را

به چوب کینه پلیدی نوازشش می‌کرد            مُـخـدَّرات همه دیـدنـد، این جـنایت را